နံရိုးၾကားကဆည္းဆာ

အသစ္မရွိေသးေတာ့ အေဟာင္းပဲ ျပန္တင္ႏိုင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေရးထားတာ အေတာ္ၾကာျပီမို႔ အခုေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ကဗ်ာမွာ မရင့္က်က္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြ၊ က်စ္လစ္မႈမရွိတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ပါေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္၏ ။

————————————————–

အေမွာင္တစ္ခ်ိဳ႕
အလင္းတို႔ကို
အလစ္သုတ္သြား ..
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕
မထြက္တတ္ေသာ
ဆည္းဆာအား
ေခါင္းပုတ္၍ ႏႈတ္ဆက္ခ့ဲသည္။

အသံေတြနဲ႔ပ်ာယာ ခတ္ေနတဲ့
ႏွစ္သက္ေသာ
ျမစ္ေလးကို ငါသည္
ေက်ာခိုင္းခဲ့ၿပီ။

အျပစ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေဆးျခယ္ခဲ့သည္
အသစ္တို႔ကိုေတာ့ငါသည္
ေဘးဖယ္ခဲ့သည္။

လမ္းတစ္ခ်ိဳ႕အား
မွတ္ထားၿပီး
လမ္းတစ္ခ်ိဳ႕အား
ေမ့ထားခဲ့သည္ …
အနိစၥ အာရံုသည္
မလွမ္းမကမ္းတြင္
ငါ့အား
ခါးေထာက္ၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

သံပတ္ မေပးထားတဲ့
နာရီၾကည့္ၿဖစ္သည္
ဒီအခ်ိန္ဆို
အေမ့ပါးျပင္မွာ
မ်က္ရည္မို႔ေလာက္ၿပီ။

အခန္းတစ္ခန္းထဲတြင္ ျဖစ္သည္။
ပဲ့တင္သံတို႔ကင္းစင္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔အား
ခင္းက်င္းထားသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕သည္ကား ခံစားခ်က္တို႔အား
ရွင္းလင္းထားသည္။

လက္ဖဝါးေပၚမွ
ေျမစာပင္ တစ္ခ်ိဳ႕အား
ႏႈတ္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။
ဒီေန႔သည္
သမိုင္းဦးက်မ္းစာထဲမွ
သစၥာမဲ့ေသာ
ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။

ငိုယိုေနတဲ့
ေဖါင္တိန္ တစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့
မေခ်ာ့ျဖစ္ခဲ့
ၾကာရင္ေတာ့ ကဗ်ာတို႔နဲ႔
ေနသားၾကသြားေပလိမ့္မည္ ။

ေမ့တတ္တဲ့လူတို႔ကိုသာ
ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး
သတိရတတ္ေသာ သူတို႔ၾကားမွ
ရုန္းထြက္ခဲ့သည္။

ဒီလိုနဲ႔
ေနဝင္ဆည္းဆာသည္
ေပ်ာက္ရွသြားသည့္
ငါ၏နံရိုးမွတစ္ဆင့္
လွလွပပ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့သည္။

သက္ေထြး
ႏိုဝင္ဘာ ၁၆ရက္ ည ၆း၁၈ ၂၀၀၇